Mark Sanders - student in de Master Neurosciences
Niet zo geniepig bespied ik een overbuur ongeveer 30m ver op haar terrasje met een boekje op tafel. Ze is me een onbekende - in mijn verbeelding interessante en schone dame en ik hoop naar haar te wuiven. Dat klein momentje te hebben met een lotgenoot. Maar haar kat leidt haar af, haar hoofd wendt steeds van me weg en ik zal haar nooit kunnen aanraken, zelfs niet met een blik.
Deze lockdown is, toegegeven, amper een ongemak. Als student leef ik tweejaarlijks in een twee maand lange isolatie. De universiteiten zetten volledig in op onderwijs op afstand. Het moeilijkste deel van mijn dag is niet tot de middag uitslapen, mijn voeten op de vloer en mezelf achter de boeken plaatsen, en dan lezen, luisteren, denken en schrijven. Niets dat ik niet gewend ben, toch nog steeds niet eenvoudig is. Een probleem dat ik wel al ben tegengekomen was dat er bijna geen wc-papier was thuis en in de winkel. Ja, sta er maar.
Dit geluk is niet iedereen gegund. Voor de risicogroepen moeten we ons, soms ongemakkelijk, een stapje opzij zetten alsook voor de hulpverleners en medeburgers, die opofferingen maken, zodat zij niet tevergeefs een stapje dichter zetten naar de gevaren toe.
Als we niet in staat zijn aan bepaalde maatregelen te voldoen, vrijwillig, zal de staat het moeten afdwingen. En zo geschiedde in het westen.
Desalniettemin geeft het me enige innigheid, te weten dat we allemaal in onze eigen wereld, doch zelfde wereld leven. Want,
Ocharme
Ons katje is krols
en miauwmankt constant in de gang
aangezien haar hersenen weken in hormonen.
Maar door de coronacrisis
mogen katers zonder mondmaskers en manieren
liefst niet ons krols katje plezieren.